Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΒΟΥΤΣΕΛΑ

Λιμάνια αγκυροβόλι για χιλιάδες στιγμές….                                                         

Στιγμές που θυμίζουν σαπιοκάραβα που η αλμύρα και η σκουριά τρυπά τα σωθικά τους.       

Τα βουητά των λιμανιών της λησμονιάς  προγκάνε τους ανθρώπους σαν φοβισμένους γλάρους και αυτοί βρίσκουν απανεμιά στους σαρισμένους φάρους.

Σαστισμένοι ναύτες γυροφέρνουν στις νεροφαγωμένες προβλήτες. 

Ψάχνουν για καπεταναίους με πολλές φουρτούνες ένσημα.   

Χάθηκε το μέτρημα των λευκών πουλιών, ο φάρος σιγοσβήνει, η

άγκυρα σιγοτρίζει παλεύοντας με τον βούρκο του βυθού.

Μα η μάνα θάλασσα πάλι θα δώσει αφειδώς το ψωμί της.                       

Θα θρέψει τα πετούμενα μα και τις ψυχές της στεριάς.

Τα σαπιοκάραβα των παλιών στιγμών θα πάρουν ξανά μπροστά και θα σαλπάρουν για νέες εμπειρίες.